ಮಾಧ್ಯಮ ಲೋಕ ಮತ್ತು ಅಣ್ಣನ ನೆನಪು

ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಸಂಪಾದಕೀಯ ಬ್ಲಾಗ್ನಲ್ಲಿ ಮಾಧ್ಯಮ ಲೋಕವನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿರುವ ಬ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಕುರಿತ ಲೇಖನ ಓದಿದಾಗ ಯಾಕೋ ನನಗೆ ನನ್ನ ಅಣ್ಣನ ನೆನಪಾಯಿತು.

ಇದು ನನ್ನ ಅಣ್ಣ ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಆತ ತನ್ನ ಗೆಳೆಯನೋಬ್ಬನೊಂದಿಗೆ ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿಸಿ ಕೊಂಡಿದ್ದು. ಅದು ಮಂಗಳೂರಿನ ಸುರತ್ಕಲಿನ ಕೋಮು ಗಲಭೆಯ ಸಂದರ್ಭ.( ಅಣ್ಣ ಆಗ ಲಂಕೇಶ್ ಪತ್ರಿಕೆ ಅಥವಾ ಹಾಯ್ ಬೆಂಗಳೂರು...ಇವೆರಡರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ದ. ಕ. ಜಿಲ್ಲೆಯ ವರದಿಗಾರನಾಗಿದ್ದ. ) ಸುರತ್ಕಲ್ ಗಲಭೆಯಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರೆ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಸಂತ್ರಸ್ತರಾಗಿದ್ದವರು. ಒಂದಿಷ್ಟು ಮುಸ್ಲಿಂ ಮುಖಂಡರು ಅಣ್ಣನನ್ನು ಸಂತ್ರಸ್ತ ಪ್ರದೇಶದ ಸ್ಥಳ ವೀಕ್ಷಣೆಗೆಂದು ಕರೆದೊಯ್ದಿದ್ದರು. ಅವನು ಹೋದಾಕ್ಷಣ ಪ್ರದೇಶದ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಸುತ್ತುಗಟ್ಟಿ ತಮ್ಮ ಗೋಳನ್ನು ಹೇಳತೊಡಗಿದರಂತೆ. ಹಲವರು ಕಣ್ಣೀರು ಇಟ್ಟರಂತೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಸ್ಥಿತಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಆತನನ್ನು ಕಂಗೆಡಿಸಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರಿಂದಲೂ ಹೇಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಪಡೆದ. ವಿವರಗಳನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿದ. ಎಲ್ಲ ಮುಗಿದ ಬಳಿಕ ಇನ್ನೇನೂ ಹೊರಡಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಮುಖಂಡರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಅಣ್ಣನ ಕಿಸೆಗೆ ಕವರೊಂದನ್ನು ತುರಿಕಿಸಿದನಂತೆ. ಏನಿದು ಎಂದು ಅಲ್ಲೇ ತೆರೆದು ನೋಡಿದರೆ ಆ ಕವರಿನೊಳಗೆ 500 ರ ಎರಡು ನೋಟುಗಳಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ಅವನ ಮುಖಕ್ಕೆ ಎಸೆದು, ಅವನಿಗೆ ಉಗಿದು ಅಲ್ಲಿಂದ ಪಾರಾಗಿ ಬಂದನಂತೆ.

ಇದಾಗಿ ಸುಮಾರು 10 ವರ್ಷಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ ಕಾಲ ಲಂಕೇಶ್ ಪತ್ರಿಕೆ ಮತ್ತು ಹಾಯ್ ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ ಅಣ್ಣ ವರದಿಗಾರನಾಗಿ ದುಡಿದಿದ್ದ. ಒಂದು ದಿನ ಅವನು ಸತ್ತಾಗ ಅವನದೆಂದು ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಒಂದು ಪರ್ಸ್ ಮತ್ತು ಅವನ ಕಿಸೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ತೋರಿಸದಂತೆ ಭದ್ರವಾಗಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ಪಾಸ್ ಬುಕ್. ಪರ್ಸನಲ್ಲಿದ್ದುದು ಬರೆ 125 ರು. ಅವನ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಅಕೌಂಟ್ನಲ್ಲಿದ್ದುದು ಬರೆ 450 ರು.

ಮಸೀದಿಯಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯಸಂಸ್ಕಾರ ಮಾಡಬೇಕಾದರೆ ಕನಿಷ್ಠ 3 000 ರು. ವಾದರೂ ಬೇಕು ಎನ್ನೋದು ವರದಿಗಾರನಾದ ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಸಾಚಾತನದ ಕುರಿತಂತೆ ನನಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡಲು ಇದ್ದ ಒಂದೇ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕವಾಗಿತ್ತು ಅವನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಪಾಸ್ ಪುಸ್ತಕ. ಇಂದಿಗೂ ಅದು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಭದ್ರವಾಗಿದೆ.