ಬೆಲ್ಲದ ತುಂಡು ಮತ್ತು ನೀರು

ಇಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಬಳಿಕ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳೆಯ ಫೋನ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಾನೆ ‘‘ಮನೆ ಬಾ’’ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾನೆ.
ನನಗೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ರೋಮಾಂಚನವಾಯಿತು. ನೆನಪುಗಳು ಸಣ್ಣಗೆ ಜುಳುಜುಳು ಸದ್ದು ಮಾಡ ತೊಡಗಿದವು.

ಅವನು ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳೆಯ. ನನ್ನ ಮನೆಗೂ ತೀರಾ ತೀರಾ ಪರಿಚಿತ. ಅವನ ಮನೆಗಿಂತ ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು. ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಅವನು ಪ್ರೀತಿಯ ಹುಡುಗ. ಯಾವತ್ತೂ ಅಮ್ಮ ‘‘ಅವನನ್ನು ನೋಡಿ ಕಲಿತುಕೋ’’ ಎಂದು ದೂರುವವಳು. ಅವನು ಸುಮ್ಮಗೆ ನಿಂತು ನಾಚುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನೆಂದೂ ನನ್ನನ್ನು ಅವನ ಮನೆಗೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನದು ಗುಡಿಸಲ ಮನೆ. ಅದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾದದ್ದು, ಒಂದು ದಿನ ಅವನನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಅವನ ಮನೆಗೆ ಹೋದಾಗ. ಅವನ ತಂದೆ-ತಾಯಿ ಇಬ್ಬರೂ ಕೂಲಿ ಕಾರ್ಮಿಕರು. ಮನೆಗೆ ಹೋದ ನನ್ನನ್ನು ಅವನ ತಾಯಿ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಒಳಗೆ ಕರೆಸಿ ಚಾಪೆ ಹಾಸಿ ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿದ್ದರು. ‘‘ತಾಯಿ ಹೇಗಿದ್ದಾರೆ?’’ ಎಂದು ನನ್ನ ತಾಯಿಯ ಕುಶಲ ವಿಚಾರಿಸಿದರು. ನೀರು-ಬೆಲ್ಲದ ತುಂಡು ಕೊಟ್ಟರು. ನಾನು ತಿಂದೆ. ಮಣ್ಣಿನ ಮಡಕೆಯಿಂದ ಮೊಗೆ ಆ ತಣ್ಣನೆಯ ನೀರನ್ನೂ ಕುಡಿದೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಒಳಗಿಂದ ನಿದ್ದೆಯಿಂದ ಎದ್ದು ಬಂದ ಗೆಳೆಯ ಆತುರಾತುರವಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿದ. ಅವನು ಗಲಿಬಿಲಿಗೊಂಡಂತಿದ್ದ. ‘‘ನೀನೇಕೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದೆ, ನಾನೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆನಲ್ಲ?’’ ಎಂದು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಕೇಳಿದ. ನನಗೆ ಪೆಚ್ಚೆನಿಸಿತು. ಅವನ ಮನೆಗೆ ಹೋದುದು ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಷ್ಟೇ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಮುಂದೆಂದೂ ನಾನು ಅವನ ಮನೆಗೆ ಕಾಲಿಡಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವನ ತಾಯಿಯ ಆಪ್ತ ನಗು, ಬೆಲ್ಲದ ತುಂಡು, ತಣ್ಣಗಿನ ನೀರು...ಎಲ್ಲ ಒಳಗೆ ಒಂದು ಒರತೆಯಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತಿರುವಂತೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಪಿಯುಸಿಯವರೆಗೆ ನಾವು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಓದಿದೆವು. ಬಳಿಕ ನನ್ನ ದಾರಿಯನ್ನು ನಾನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಅವನ ದಾರಿಯನ್ನು ಅವನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡ. ಇಬ್ಬರು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಲಾಗದ ದಾರಿ ಇದಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ನನಗೆ ಆಗ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು. ಕ್ರಮೇಣ ಅವನನ್ನು ಮರೆತೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.

ಇದೀಗ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಬಳಿಕ ನನ್ನನ್ನು ಅದೇ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ‘‘ಬಾ...ಮನೆಗೆ ಬಾ’’ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾನೆ.
ಅವನ ಫೋನ್ ಕರೆ ಕೇಳಿದ್ದೇ...ತಣ್ಣಗೆ ಭೂಗರ್ಭದೊಳಗೆ ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ತೊರೆಯೊಂದರ ಜುಳು ಜುಳು ಸದ್ದು ನನ್ನ ಕಿವಿಗೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ‘‘ಒಮ್ಮೆ ಹೋಗಿ ಬರಬೇಕು’’ ಎಂದು ಅದಾಗಲೇ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದಾದ ಒಂದೆರಡು ವಾರ ಗೆಳೆಯನ ನಿರಂತರ ಮೊಬೈಲ್ ಕರೆ. ‘‘ಗೆಳೆಯಾ...ಮನೆಗೆ ಬಾ...’’
ಒಂದು ದಿನ ಇಗೋ ಬಂದೆ ಎಂದು ಎದ್ದು ಅವನ ಮನೆಯ ವಿಳಾಸ ಹಿಡಿದು ಹೋದೆ.
***
ಅವನ ಮನೆಯ ಎದುರು ನಿಂತದ್ದೇ ನಾನು ಆಘಾತಗೊಂಡಿದ್ದೆ. ಕೋಟೆಯಂತಹ ಕಾಂಪೌಡ್. ಅದರೊಳಗಿರುವ ಅವನ ಅರಮನೆಯಂತಹ ಮನೆಯ ಕಿರೀಟವಷ್ಟೇ ನನಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಗೇಟಿನ ಸಣ್ಣ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ನಾನು ಮುಖ ತೂರಿಸಿದೆ. ‘ತೋ’ಗಳಂತಹ ಎರಡು ನಾಯಿಗಳಿಗೆ ಸುಳಿವು ಸಿಕ್ಕಿ ಬಿಟ್ಟಿತು. ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಬೊಗಳ ಹತ್ತಿದವು. ನನ್ನ ಎದೆ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂತು. ತೊಡೆ ಸಂಧಿ ಸಣ್ಣಗೆ ಕಂಪಿಸ ತೊಡಗಿತು.
‘‘ಯಾರದು?’’ ಧ್ವನಿಯೊಂದು ಸೀಳಿ ಬಂತು. ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಇಣುಕಿದ್ದೇ...‘‘ಓ...ನೀನಾ...’’ ಎಂದ. ಅವನು ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ. ನಾನು ಸ್ತಂಭೀಭೂತನಾಗಿದ್ದೆ.
ಯಾರೋ ಬಂದು ಗೇಟು ತೆರೆದರು. ಅವನ ಜೊತೆಗೆ ಅವನ ಪತ್ನಿಯೂ ಇದ್ದಳು. ‘‘ಹಾಯ್’’ ಎಂದಳು.
ಗೆಳೆಯ ನನ್ನನ್ನು ಬಾಹುಗಳಲ್ಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ. ನಾಯಿಗಳು ಬೊಗಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದವು. ಅದರ ಸದ್ದಿಗೆ ಅವನ ಬಾಹುಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಕಂಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಅವನು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದದ್ದೇ ‘‘ಹೊಸ ಮನೆ ಮಾರಾಯ...ಬಾ ಮನೆ ತೋರಿಸುತ್ತೇನೆ....’’ ಎಂದ.
 20 ವರ್ಷಗಳನಂತರ ಸಿಕ್ಕಿದ ಗೆಳೆಯ. ‘‘ಹೇಗಿದ್ದೀಯ?’’ ‘‘ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೀಯ?’’ ಎಂಬಂತಹ ನೂರಾರು ಹಿತವಾದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು, ನಾನು ಬಂದಿದ್ದೆ. ಹಿಂದಿನ ಹಲವು ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಬಹಳ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಆರಿಸಿ ತೆಗೆದು, ಅವನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಅವನ ತಾಯಿ ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟ ‘‘ಬೆಲ್ಲದ ತುಂಡು ಮತ್ತು ನೀರು’’ ಕೂಡ ಇತ್ತು.
ಅವನು ತನ್ನ ಮನೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ...ಬೆಡ್‌ರೂಂ, ಡ್ರಾಯಿಂಗ್ ರೂಂ, ಲೈಬ್ರರಿ, ಗೆಸ್ಟ್ ರೂಂ...ಬಾಲ್ಕನಿ...ಹಾಂ...ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನೋಡಿದರೆ ಅವೆರಡೂ ನಾಯಿಗಳು ನನ್ನನ್ನು ದುರುಗುಟ್ಟಿ ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದವು.
ಗೆಳೆಯನ ಪತ್ನಿ ಜ್ಯೂಸ್ ತಂದಳು. ‘‘ಅವಳಿಗೆ ಕನ್ನಡಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಮಾರಾಯ. ದಿಲ್ಲಿಯವಳು. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾತನಾಡ್ತಾಳೆ...ನಾವೆಲ್ಲ ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಅಲ್ವಾ?’’ ಎಂದು ಕಿಚಾಯಿಸಿದ.
‘‘ಹಾ...ಹೌದು’’ ಎಂದು ನಕ್ಕಂತೆ ನಕ್ಕೆ.
ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ಏನೋ ನೆನಪಾಯಿತು ‘‘ನಿನ್ನ ತಾಯಿ-ತಂದೆ ಎಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ?’’ ಕೇಳಿದೆ.
ಅವನು ಕೇಳದವನಂತೆ ‘‘ಅವಳ ಅಣ್ಣ ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ....ಮುಂದಿನ ತಿಂಗಳು ನಾವಿಬ್ಬರು ಅಮೆರಿಕಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕೆಂದು ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ’’ ಎಂದ.
‘‘ನಿನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಎಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ? ನಿನ್ನ ತಾಯಿ ತುಂಬಾ ಚೆಂದವಿದ್ದರು. ನಾನು ನಿನ್ನ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ನನಗೆ ಬೆಲ್ಲದ ತುಂಡು ಮತ್ತು ನೀರು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ನಿನಗೆ ನೆನಪಿದೆಯೇ...’’ ಕೇಳಿದೆ.
‘‘ಆ ವಿಷಯ ಬಿಡು. ಅದೇಕೆ ಈಗ....ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ನಿನಗೆ ಏನಾದರೂ ಕೆಲಸವಿದ್ದರೆ ಹೇಳು...ಮುಂದಿನ ತಿಂಗಳು...ಹೋಗುವ ಮೊದಲು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಭೇಟಿಯಾಗುವ’’ ಎಂದ.
‘‘ನಿನ್ನ ತಾಯಿಯನ್ನು ನನಗೊಮ್ಮೆ ನೋಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು’’ ಒತ್ತಿ ಕೇಳಿದೆ.
ಅವನು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ವೌನವಾದ. ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅಸಹನೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು ‘‘ಅವರು ಹಳೆ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ನಿದ್ದೆ ಹತ್ತುವುದಿಲ್ಲವಂತೆ’’
ನಾನು ಎದ್ದೆ
‘‘ಹೊರಡಬೇಕು, ನನಗೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಕೆಲಸವಿತ್ತು’’ ಎಂದೆ.
 ಅವನು ತಕ್ಷಣ ‘‘ಸರಿ’’ ಎಂದ.
ಹೊರಗೆ ಬಂದೆ. ‘‘ಆ ನಾಯಿ ಕಚ್ಚುತ್ತದೆಯೆ?’’ ಜೋರಾಗಿ ಕೇಳಿದೆ.
‘‘ಅಪರಿಚಿತರಿಗೆ ಕಚ್ಚಿಯೇ ಬಿಡುತ್ತದೆ ಮಾರಾಯ...ಸುಮ್ಮನೆ ಅದಕ್ಕೆ ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟದ್ದ?’’ ಎಂದು ಅಷ್ಟೇ ಜೋರಾಗಿ ಹೇಳಿದ.
 ‘‘ಹಾಗಾದರೆ ಅದನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕು...ನನಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿದೆ....’’ ಇನ್ನಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ಹೇಳಿದೆ. ಕೆಲಸದಾಳು ಬಂದು ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಅದನ್ನು ಸರಪಳಿಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕಿದ. ನಾನು ಬಿರ ಬಿರನೇ ಕಾಂಪೌಂಡ್ ದಾಟಿದವನೇ ನಿರಾಳವಾಗಿ ಉಸಿರಾಡತೊಡಗಿದೆ.