ನಿನ್ನೆ ತಡ ರಾತ್ರಿ ನಮಾಜ್ ಮುಗಿಸಿ ಚಾಪೆ ಮಡಚುವ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಹೊಳೆದ ಕೆಲವು ಸಾಲುಗಳು.
೧.
ಮಸೀದಿಯಲ್ಲಿ ನಮಾಜಿಗೆಂದು
ಸಾಲಾಗಿ ನಿಂತ ಧರ್ಮ ಪಂಡಿತರು
ಉರು ಹೊಡೆದ ಶ್ಲೋಕಗಳನ್ನು
ಪಟ ಪಟನೆ ಉದುರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ,
ನಾನೋ, ಪದಗಳು ಸಿಕ್ಕದೆ
ಕಂಗಾಲಾಗಿದ್ದೇನೆ ನನ್ನ ದೊರೆಯೇ,
ನನಗೆ ನಿನ್ನನ್ನು ಆರಾಧಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ
ಕೈಯೊಡ್ಡಿ ಬೇಡುವೆ
ನಾಲ್ಕು ಪದಗಳನ್ನು ಭಿಕ್ಷೆಯಾಗಿ ನೀಡು
೨
ಧರ್ಮ ಪಂಡಿತನೊಬ್ಬ
ತನ್ನ ತೋರು ಬೆರಳನ್ನು ಹಿರಿದು
ನನ್ನ ಹಣೆಗೆ ಚುಚ್ಚಿ ಹೇಳಿದ,
ನೀನೊಬ್ಬ ದರ್ಮ ವಿರೋಧಿ...
ನನ್ನ ದೊರೆಯೇ
ಅವನ ಉಳಿದ ಮೂರು ಬೆರಳುಗಳು
ಅವನ ಎದೆಯ ಕಡೆಗೆ
ಚಾಚಿರುದನ್ನು ಅವನು ಕಂಡಿರಲಿಲ್ಲ...
೩.
ಅಮೃತ ಶಿಲೆಗಳಿಂದ
ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟ ಆ ಭವ್ಯ ಮಸೀದಿಯ
ಮೀನಾರ ಆಕಾಶವನ್ನು ಚುಚ್ಚುತ್ತಿತ್ತು...
ನನ್ನ ದೊರೆಯೇ...
ನಿನ್ನ ಹುಡುಕುತ್ತ
ಆ ಮಿನಾರದ ತುತ್ತ ತುದಿಯನ್ನು ಏರಿದರೆ
ಮಿನಾರದ ಬುಡದಲ್ಲಿ
ತಲೆಗೆ ಸೂರಿಲ್ಲದೆ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಒಣಗುತ್ತಿರುವ,
ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಯುತ್ತಿರುವ
ಲಕ್ಷಾಂತರ ಭಿಕಾರಿಗಳ ಕಂಡೆ...
೪
ಮಸೀದಿಯ ಅಮೃತ ಶಿಲೆಯ
ನೆಲದ ಹಾಸು ಕನ್ನಡಿಯಂತೆ
ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು...
ನನ್ನ ದೊರೆಯೇ,
ನಿನಗೆಂದು ಬಾಗಿದವರು
ಆ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ
ತಮ್ಮ ಮುಖವನ್ನೇ ನೋಡಿ ಸುಖಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ...
೫
ನಾನು ಮಾಡಿದೆ ಎಂದವನು
ಏನನ್ನು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ
ನನ್ನ ದೊರೆಯೇ,
ನಾನು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ ಎಂದವನು
ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮಾಡಿದ...
ಸುಂದರ ಕವನಗಳು. ಮಾರ್ಮಿಕವಾಗಿದೆ. ಮನಕ್ಕೆ ತಟ್ಟುತ್ತದೆ.
ReplyDelete2 and 3 too good!!
ReplyDeletems